Rood kreeftje

Hoi allen,

Bedank voor alle leuke reacties van jullie kant. We hebben het prima naar ons zin maar witte Ingrid is na één dag al een beetje veel rood. Niks gewend hè. Maar goed we zitten heerlijk aan het strand in een leuk huisje en vermaken ons prima.

Maar eerst mijn verhaal even afmaken van mijn reis van Phnom Penh (Cambodia) naar Saigon (Vietnam). Als je hier (Azië) afspraken maakt met iemand gaat het bijna altijd goed. Bijna zeg ik erbij want nu ging het mis. 's Morgens om 05.00 uur op omdat ze me om 06.00 uur komen afhalen bij het guesthouse. Henkie staat dus netjes met z'n backpackje klaar op de afgesproken tijd op de afgesproken plaats. Maar geen busje, tuk-tuk of motorfietsje die me op kwam halen.

Dan komt er iemand vragen waar ik naar toe ga. Uhhh Saigon met de bus van 06.30 uur (het is dan inmiddels al 06.45 uur). Paniek in de tent. Iemand pleegt een boos telefoontje en voor je het weet wordt je in een tuk-tuk gepropt en in een halsbrekende rit bij het busstation afgeleverd. Wat blijkt (logisch) bus weg. Iemand weer bellen, dan wordt er een keer geschreeuwd en voor je het weet zit je met je backpack achterop een motorfietsje door de spits van Phnom Penh om de bus in te halen.
Na een bijna ongeluk kom je dan aan bij de bus die netjes staat te wachten.
Wat blijkt nu het geval, ze waren me gewoon vergeten. Later hoorde ik van iemand uit de bus dat ze de helft waren vergeten op te halen. Maar goed alles kwam toch weer op z'n pootjes terecht.

Het bovenste slaat op een zin die ze hier altijd zeggen als ze de rest van de wereld vergelijken met Azië.

SAME SAME But Different. Elke backpacker loopt hier dan ook met een shirtje rond met die tekst erop. Je blijft lachen.

Na een hobbelige reis (ze zijn hier met de weg bezig dus het zal wel snel beter worden) kom je aan bij de grens met Vietnam. Na enige formaliteiten is dat dan ook gepiept en dan kom je aan in Saigon (Ho Chi Minh City). En dan weet je niet wat je ziet. Straten vol motorfietsen met af en toe een auto en een luid toeterende bus.

De straat oversteken is een avontuur maar als je eenmaal weet hoe het moet is er niks aan de hand.
Gewoon gaan lopen en oogcontact houden met de bestuurders en dan komt het helemaal goed, ze vliegen dan aan alle kanten langs je heen. Je hartje slaat in het begin wel eens over.

Na een paar dagen Saigon Ingrid opgehaald op het vliegveld (vertraging) en nu zijn we dus samen om de laatste maand samen Vietnam te verkennen. De busticket is geboekt evenals de terugreis van Hanoi naar Saigon.
We hebben een schema gemaakt om alle dingen te zien die je moet zien.

So far so good.

Tot de volgende keer,

Henk, Ingrid en Woef.

PS. Ik ben blij dat Woef Ingrid aardig vindt.